Kleine gelukjes: herfstwandeling in het Bulskampveldbos
Er is een moment in het jaar waarop het bos verandert in een schilderij. De lucht is frisser, het zonlicht zachter, en elk pad lijkt bedekt met een deken van rood, geel en oranje bladeren. In het Bulskampveldbos is de herfst op haar mooist. De geur van vochtige aarde en gevallen bladeren brengt rust, en overal duiken paddenstoelen op — als kleine tekenen dat de natuur weer aan het ademen is.
Verwondering onderweg
Tussen de bomen spot je ze plots: de klassieke rode vliegenzwammen, alsof ze rechtstreeks uit een sprookje komen. Elke keer opnieuw blijft het iets bijzonders. Even stil blijven staan, kijken, glimlachen. De natuur hoeft zich niet in te spannen om te imponeren — ze doet het vanzelf.
Tijdens de wandeling is er ruimte voor gesprek, maar ook voor stilte. Gewoon samen stappen, luisteren naar het gekraak van de bladeren onder je voeten en het ritme van de natuur volgen. Er is iets bevrijdends aan buiten zijn, ver weg van schermen en drukte.
Kleine tradities
Aan het einde van de wandeling hoort er iets bij: een warme choco en een pannenkoek. Het is bijna een ritueel geworden — de beloning na het stappen, de kers op de taart van een mooie namiddag. Terwijl de damp van de chocomelk opstijgt en de geur van verse pannenkoeken zich verspreidt, voelt alles even compleet.
Vader en zoon, buiten en dichtbij
Sommige momenten hoef je niet groots te maken om ze waardevol te laten zijn. Samen buiten zijn, praten over van alles en niks, even lachen, even zwijgen. De natuur brengt vanzelf verbinding. Het is niet de afstand die je wandelt die telt, maar de tijd die je deelt.
De herfst herinnert eraan dat loslaten ook mooi kan zijn. Bladeren vallen, kleuren vervagen, maar wat blijft, is warmte. En dat gevoel neem je mee naar huis — samen met de geur van bos en de glimlach van een fijne dag.
